Zaman ve Şans

Her birimiz dört yapraklı yonca arıyoruz; şanssızlığımızı kırmak, sabah 5 dakika daha uyumak için.
Seri üretim hatalarıyız: Başkalarının hataları, bir başkasının inançlarıyız.
Söz gelimi, saat on iki ile bir arasını sevişmek için ayırıyoruz.
Sevmek için beş dakikamız var, soyunmak on saniye, vapura yetişmek için son kırk beş saniye.
Hiç durmuyor, zamanı parçalıyoruz.
Bir şeyi parçalayarak yok edebileceğimize inanıyoruz.
Yok olmuyor.
Bir şeyi parçalayarak onu çoğalttığımızın farkında değiliz.
Küçükken bir kol saatim vardı.
Tik-tak-tik-tak.
Hiç durmuyordu ve onu durdurmak istiyordum.
Saatin camını parçaladım. Zaman durmuştu, başarmıştım.
Zamanı durdurduğumdan emindim.
Saate ne zaman baksam dokuzu gösteriyordu.
Etrafıma baktığımda her şeyin hareketine devam ettiğini gördüm.
Aldırmadım. Benim için saat hala dokuz.
Hiç değişmedi.
Fakat
İnsan, er ya da geç korktuğu şeye dönüşüyor.
Hayatla tersliği bundan kaynaklanıyor.