İnfilak Eden Bir Toz Tanesi

İşte yine başlıyor.
Küçük öfke patlamaları.
Bir bütünün parçalarından ayrılıyor ve bir toz tanesine dönüşüyorum.
Huzursuz, yolunu kaybetmiş, panik atak geçiren bir toz tanesi…
Bölündükçe çoğalıyor, atmosfere karışıyorum.
Trafikte sıkılmış, canından bezmiş bir adamın kornasına çığlıklarımı karıştırıyorum.
Günleri takvim yapraklarına iliştirip kurduğum düzeneğin mahvoluşunu izliyorum.
Soğuk havanın yüzümü kesişi, kederiyle yanmış sigaram, kalabalık otobüs duraklarının uğultularına kayboluşlarım ve gözlerimde biriktirdiklerimle…
İnsanların yüzlerinde taşıdığı ifadesizliğe karışıyorum.
Geride bıraktığım parçalarımdan birine dönüp şöyle söylüyorum
Burada insanlar yok, duvarlar var.
Konuştuğum şeylerin kendime çarpışına şahitlik ediyorum.
Rüzgarın uğultusuna tutundum.
Telaşlıydım.
Duymadın.