Gece, Kadın ve Bakteriler

Gece.
Karanlığa ve boşluğa şarkılar söylüyoruz.
Bir sandalye çek ve otur mumlar var mumları yak! Anlatacaklarım uzun, uzundur yollar ve…
Bakteriyiz diyor yanımda oturan kadın, Hüzünlü bakterileriz en kötüsü dediğimiz şey bizi yok etmiyor aksine bağışıklığımızı güçlendiriyor! Yüzümde, ona katıldığımı ifade eden bir mimikle neden olmasın diyorum. Biz bu dünyanın kurtulmak istediği bir yük değiliz. Karasineklerin yaptığı şey ile bizim yaptığımız şey birbirine benziyor. Uzun uzun susuyoruz.
Yasemin Mori şarkısını söylemeye devam ediyor.
Üzülmeye gelmez giderdim, aramaya ruhumun parçalarını…
Gece ile bütünleşiyoruz.
Bu, geceye ve karanlığına yapılmış bir anlaşma, bozmuyoruz.
Uzun cümleler yerine uzun boşluklar kullanıyoruz.
Sesinde kendinden emin bir tonla şu sözler çıkıyor;
Bu gece sondu. Sabah her neysek o olmaya devam edeceğiz.
Benimse kemiklerim kırılıyor, kemiklerim kırılıyor, kemiklerim kırılıyor! diyorum.
Bunu iç sesim söylüyor.
İç sesim konuşurken yüzümde uzun bir boşlukla tamam diyorum.
Saçlarının kokusu dünyanın gece tozu. İçime çekiyorum. Nefes alış verişlerini avuçlarımda hissettiğim bir akşam. Sanki dokunsa, sonumu hissedeceğim. O gece, sınırlarımı sildim ve geri gelmeyecek olan bir geceye sigara yaktım.
Gün ağrıdı.
Martı sesleri sabahın ilk ışıklarını sardı, onları besledik. Sanki yaptığımız şeylerin arkasından kocaman bir karartı geliyor ve her şeyi siliyordu.
İzin vermedim.
Karanlığın seni yutmasına izin veremezdim.
Günü falan kurtarmamıştım, kendimi kahraman gibi de hissetmiyordum.
Ama mutluydum. Yeni savaşlar yazmadım ve yeni sabahlar çizmedim.
Güzeldi.
Öyleydi işte.
Yalnızca güzel.
Omuzlarının boşluğundan öptüm gibi bir şey.