Kasım Sanrıları

Yalnızdım.
Yarım ay tepemden öylece bakıyordu. Bir şeyleri uzun uzun anlatmanın ve dinlemenin eşiğinden çıkıp geldim, soluk soluğa. Bazen, gerçekten ama gerçekten ama gerçekten hayatımı bir kutunun içine koyup rafa kaldırmak istiyorum gündüzleri bir ağrı oluyordum. İnsanların sandıkları yerlerden geçip durdum. Sonra kağıttan gemiler yapıp batırdım. Zamanda yer bulamadım. Kalktım, kıyılarına geldim. Başımı okşadın, sarıldım. Bir insanın bir insana sarılmasının tarifiydik o sıra. Zira anlatamıyorduk ama yaşıyorduk. Kaygılarımı sildim, korkularımı da. Ön yargılarımı sildim. Yüzün, zamanı durdurabilecek kadar mükemmeldi. Seninle saçma sapan bir romantik komedi olamadık, keşke olsaydık. Her zaman ki gibi ne yeri ne de zamanıydı. Ölümün ve yaşamın birleştiği yerde bekleyeceğim seni, gözlerinden öperim.