Sistematik Dağınıklıkta Hayat Sorgusu

Bazen ıskaladığımı düşünüyorum.
Her şey parça parça ve her biri ayrı yerlerde, hayatım on beş yaşındaki bir çocuğun odası kadar dağınık olmasına rağmen neyin nerede olduğunu biliyor ve elimle koymuş gibi buluyorum. Bu dağınıklık içerisinde oluşturduğum kara düzen beni zaman zaman ciddi olarak ürkütüyor. İnsan bu kadar dağınıkken nasıl olur da sistematik bir düzenliliğin içinde yer alabilir ki?
Soru işaretlerim var.
Hepsi de bir mızrak kadar keskin, bir hayali delik deşik edebilecek kadar da sivriler.
Beni ayakta tutan şeyi merak ediyorum.
Geceyi ve günü görmemi, yaşamamı ve deneyimlemeyi sağlayan şeyi.
Belki de hayatta kalma güdüsüdür.
Kim bilir.