Müsvedde Bir Gazete Parçasının Kederi

Boş bir defterin yapraklarını doldurmak için buradayım. Tıpkı ilkokulda yaptığımız gibi, sonsuz noktalar birleştiriyorum. Elimde ne var? Uzun-kısa çizgiler. Hiç durmadan kahrolası çizgiler çiziyorum. Zaman öldürmenin daha ucuz bir yolu olamaz. Aptal kutusu için beyin uyuşturan programlar yarattık. Bunu sadece düşünmemek için yaptık. Şimdiyse bulunduğumuz noktada istediğimiz, yeni bir hayat değil. Her gün yürüyen ölüler gibi birlikte kilometrelerce yol katediyoruz. Hissizce birbirimizin içinden geçiyoruz. Bu artık o kadar sıradan ki, huzursuz olmuyorum. Neden olmuyorum? Bu çok hastalıklı. İçi hava dolu bir boşluğa konuşuyorum. Boşluk onları alıyor ve kendi kaderini yaşayan müsvedde bir gazete parçası gibi ordan oraya savuruyor. Sokaktaki her şeyi rahatsız eden, huzurunu bozan bir kağıt parçası gibi insanların, şehirlerin arasında geziniyorum.
Bana zamanımızın hiç kalmadığı söyleniyor.
Duyuyor fakat aynı kayıtsızlıkla sonsuz noktalar birleştirmeye devam ediyorum.
Bir çocuğun yüzüne karışmak istiyorum.
Süresiz ve belirsiz.