Sessizliğin Şarkısı

…
Sanki bir fırtınanın, boğucu bir karanlığın içerisinde yürüyordum. Önce, uzaktan belli-belirsiz bir ses tınısı duymaya başladım ve sese doğru, elimi alnıma siper ederek yürümeye devam ettim. Yaklaştıkça ses daha da netleşti. 
Kelimeleri duymaya, notaları hissetmeye başladım. 
…
Artık bunun bir şarkı olduğunu kanıksadım ve sesin kalbine doğru yürümeye başladım. 
İşte tam orada, mavinin beyaza karıştığı bir gök kubbe görünüyor. Gök kubbenin altında heybetli bir çınar ağacı. 
Fütursuzca koşuyorum ağacın gövdesine doğru.
Orada bir ayna, asılı duruyor. 
Sesin kaynağı bu ayna, ona dokunuyorum. 
Bütün varlığım zamanda ve mekanda başkalaşıyor. 
Bir nehir oluyorum, bir rüzgar esintisi.
Nereye savrulacağını bilen, bilinçli bir toz zerresine dönüşüyorum.