“Oyuncak dünya oyuncak dünya
Bu oyun çok kolay sen de oyna
Kır ve dök, yap ve boz
Yeniden başla
Hepimiz çocuklarız aslında…”
Rahmetli Yavuz Çetin’in kaosu, kargaşayı ve delirmişliği anlatan en sakin ve anlamlı şarkılarından biri. Bu şarkıyı ne zaman dinlesem, insanların ne denli ince bir çizgi üzerinde yürüdüğünü bir kez daha anımsarım. Bilinen en eski tarihimizden bu yana, kendimize verdiğimiz “insan” kimliğini günbegün yitiriyoruz. Çıkar çatışmaları, şeycilikler, hırslar, bencillikler ve daha nicesi…
Olaylar ve ölümler karşısında takındığımız tavır, mide bulandırıcı değil mi? Bir başkasının yaşam hakkının elinden alınışı, bir ideolojiye, bir inanca, bir politik görüşe göre anlamlı/anlamsız oluşu, rahatsız edici değil mi? Toprağını benimsediğim bu coğrafyada huzursuz bir şekilde bana ait olmayan bir ölümü beklemekten yoruldum. Hangi kesim, hangi görüş, hangi inançtan olursanız olun, insanların birbirini bombalar ve kurşunlarla katletmesi, bir kader ya da bir yazgı olabilir mi?
Bugünlerde kalabalık bir toplulukta yürürken insanların yüzünde görebildiğim tek şey panik, endişe ve korku. Bu devir, yaşamın ve ölümün biçim değiştirdiği garip bir devir.
Birbirimizi yeryüzünden silmek için uğraşıp duruyoruz. Biz kimin öfkesinin kuklasıyız, kimin nefretinin neferleri gibi hareket ediyoruz? Birilerinin inancına ve politikasına hizmet etmek, yoksulluğu ve yoksunluğu gidermek için çaba göstermekten daha mı onurlu ve asil duruyor?
Günün birinde inandırıldığın amaçlar uğruna savaştığın her neyse, sana vaat edilen, çıkarlarınla ters düştüğünde ne yapacaksın? Bilmiyorsun. Belki de düşünmüyorsun.
Sevgisiz, soysuz, onursuz bir yaşamı kazanmak için elinden gelen her şeyi yapıyorsun.
Dünya bir oyun bahçesi ve sen, yaşamı yüceltmek için değil, ölümü haklı çıkartmak için oynuyorsun.