Hüznümün Arka Bahçesine Sessiz Bir Ağıt

Hayattaki hiçbir şeyin bitip tükenmeyeceğini yüzünde asılı duran hüzünden öğrendim.
Adın yoktu, adını ben koydum.
Hüznümün Arka Bahçesi.
Neden?
Çünkü dün,
bir Çingenenin elindeki gazetenin cinnet geçirmiş üçüncü sayfasında sarılı duruyordun.
Seni buldum.
Seni, yüzündeki şaşkınlıktan buldum.
Ah!
O kalbimi söküp aldığın gözlerin yok mu, darmadağın oluyorum.