Hikayelere, seslere ve geceye dair.
Hayattaki hiçbir şeyin bitip tükenmeyeceğini yüzünde asılı duran hüzünden öğrendim. Adın yoktu, adını ben koydum. Hüznümün Arka Bahçesi. Neden? Çünkü dün, bir Çingenenin elindeki gazetenin cinnet geçirmiş üçüncü sayfasında sarılı … Okumaya devam et “Hüznümün Arka Bahçesine Sessiz Bir Ağıt”
Hafif sakinleştiriciler aldığım ve etkisini gösterinceye kadar tavanı izleyerek uykuyu beklediğim sıradan bir gece daha. Günler ne zamandır böyle geçiyordu? Hatırlamıyorum. Kimseyle konuşamadığım zamanlarda kendimle konuşuyor olmak beni oldukça rahatsız … Okumaya devam et “Kalifiye Bir Tavan İzleyicisinin Günlüğü”
