Takıntılar

Ben seni bulutlara gaipten çizgiler çizerken gördüm.
Nasıl desem, yerin ve göğün tüm renkleri teninde toplanmış, bir panayır yeri gibi ışıldıyordun. Yalnızdın. Kimseler yoktu: Tuttum seni siyahından sevdim. Asiydin. Çetrefillerin vardı. Sesin, dinlediğim en uzun şarkıydı. Biraz çimen kokuyorduk biraz da toprak. Gücenmedim. Hayır, hiç gücenmedim. Yüzündeki umursamazlığı, yorgunluğu ve yılgınlığı avuç içlerimde topladım. Dünyanın en güzel yeri parmak uçlarımın yüzünde gezindiği yerdi. Ben sana aşıktım: Cebindeki hüznü çıkarıp pay edişine, omuzlarımı göz yaşlarıyla kutsayışına, cümlelerin ağzından dökülürken ki ustalığına
-ki sen
kimseye ait olmadın.
Öyle güzelsin ki.