Herkes kaçıp gitmek ister: Kendinden, korkularından, kaygılarından ve yaşadıklarından. Zaman zaman ben de öyle. Büyüme çağında hayatın sorumluluğunu alan insanlarda kaçıp gitme/kaybolma isteği daha yoğundur. Oradan oraya savrulurlar. Bu nedenle zaman-mekan bilinçleri olmaz, zamanın çizgisinde koşmazlar, büyük bir boşlukta yalnızlığı ile beklerler. Yaşıtlarıyla aralarında her zaman bir uçurum vardır. O yarığı kapatamaz, kapatamayacağını anladığı için, küçük yamalar kullanırlar. Sizinle gülemez, hissettiklerinizi hissedemez ve uzun cümleler kurmazlar. Bu durum, diğerlerinde bir tür ukalalık yada ahmaklık algısı oluşturur. Hâlbuki ilgisi yoktur. Tek sebebi, sizden bir adım önde oluşudur. Bu adım, ilerleyen zamanlarda oluşacak iletişimsizlik ve soyutlanma isteğinin artmasını tetikleyecek ve giderek yalnızlaştıracaktır. Ardınıza dönüp baktığınızda gördüğünüz tek şey, koca bir yalnızlıktır.
Tüm bu olanların failini aramaya çıktığınızda, kendinizi bulursunuz.
Bazılarımız faili aramaktan vazgeçer. Bu yüzden kendine birtakım rutin yapıları oluşturur. Aslında yaptığı şey; hayatının dışında kalan bölümüne dev bir ayna koyup, içeride kalan kısmında sürekliliğini sağlamaktır.